می آیـد از بـهـشت خـبـرها یـكی یـكی            امشب گشوده شد همه درها یكی یكی

وقتی عـلی دوباره قدم می زند به خاك            مـبـهــوت می شـوند نظـرها یكی یكی

بـالا بـلــنــدی آمـده و پـیـش قــامـتـش            خـم می شوند كوه و كـمرها یكی یكی

تنها خـلیل نیست كه یعـقوب هم رسید            قــربـانـیـش كـنـنـد پـسـرها یـكی یكی

یك قوم از جمالش و یك قـوم از جلال            دل نَه كه می درنـد جگـرها یكی یكی

خورشیدی از قـبیـلۀ هــاشـم دمـیـده تا            حـیـران كُـنَـد نگـاه قـمـرها یكی یكی

نامش حـماسه را به غـزل بند می زند

اُمّ البـنیـن به فــاطـمـه لبـخـنـد می زند

ای جـامع جـمـیــع نـشـانـیِّ مـرتـضی            عـبـاس نَـه تــمـام جـوانیِّ مــرتـضـی

گیسوی توست رشتۀ جان امیـرعـشق            ابـروی توست طـاق كـمانیِّ مرتضی

وقت ركوع می رسد از دست هـای تو            بر دسـت ما عــقـیـق یـمـانیِّ مرتضی

بـا تـو گــدا مـیـان مـدیــنــه نـیـافــتـــم            ای سـفـره دار سـفـرۀ خوانیِّ مرتضی

وقت نـبـرد بــازوی تو ارث بـرده از            حال و هـوای ضـربـۀ آنـیِّ مـرتـضی

توحید، رستگاریِ از تو شنـفـتن است

آمـوزش نبـرد فـقط از تو گـفـتن است

ما را دلی ست بس كه خراباتی شماست            از آب و خاك صحن سماواتیِ شماست

این اشك چـشم را به امـیـری نمی دهم            این قطره قطره ها همه سوغاتی شماست

مردم مرا به چـشـم غــلامیت دیده انـد            این ها هـم از عـنایت سـاداتی شماست

شاید شـبی به كوچـۀ ما هـم گـذر كنی            با سر رسیـده ایم كه خـیـراتی شماست

دست مرا به پـای غـمت بسـته علـقمه

دستم بگیــر حضرت بی دسـتِ عـلقمه